ಮೊನ್ನೆ ಹೀಗೆ ಆಫೀಸ್ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಮಾತಿನ ನಡುವೆ ಯಾರೋ ಪೆನ್ ಕೇಳಿದರು. ಮಾತು ಹೊರಳಿ ಪೆನ್ನುಗಳತ್ತಲೇ ತಿರುಗಾದತೊಡಗಿತು. ಆಗ ನನಗೆ ನೆನಪಾದದ್ದು... ನನ್ನ ಗ್ರೀನ್ ಪೆನ್ನು ! ಅದರ ಹಿಂದೆ ದೊಡ್ಡದೊಂದು ಕತೆ ಇದೆ. ನಂಗೆ ಬರೆಯೋದು ಹುಚ್ಚು, ಸಿಕ್ಕವನಿದ್ದಗಲೇ, ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಗೀಚುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಪೆನ್ನುಗಳೂ ನನ್ನಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಇದ್ದವು. ಆಗ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಪೆನ್ನುಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ವೆರೈಟಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ತುಂಬಾ ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಪೆನ್ನು ಖರೀದಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ನನ್ನಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ.
ಆಗ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಪೆನ್ನುಗಲ್ಲಲ್ಲಿ (ನನ್ನ ಊರಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ) ಭಾರೀ ಫೇಮಸ್ ಆದದ್ದು ನಾಲ್ಕು ಕದ್ದಿಗಲಿದ್ದ ಪೆನ್ನು. ಅದರಲ್ಲಿ ನೀಲಿ, ಕೆಂಪು, ಕಪ್ಪು ಮತ್ತು ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಕದ್ದಿಗಲಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಕಪ್ಪು ಮತ್ತು ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದವುಗಳನ್ನು ನಾನು ಬರೆಯಲು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಟೀಚರ್ ಕೆಂಪು ಬಂನದ್ದನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಜರಿ ಕರೆಯುವಾಗ ಅವರಿಗೆ ಪೆನ್ನು ಕೊಡಲು ನಾವು ಪೈಪೋಟಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೆವು.
ಆಗೆಲ್ಲಾ, ನಂಗೆ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಡಿಫರೆಂಟ್ ಆಗಿ ಇರಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಹುಚ್ಚು ಜಾಸ್ತಿ ಇತ್ತು. ಎಷ್ಟಾದರೂ ಓದಿನಲ್ಲಿ, ಇತರ ಪಠ್ಯೇತರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಮುಂದೆ ಇದ್ದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಊರಲ್ಲಿ ಫೇಮಸ್ ಆಗಿರುವ ನಮ್ಮ ಅಜ್ಜನ ನಾಮ ಬಲವೂ ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಇತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ನಂಗೆ ಒಂಥರಾ ಇಮೇಜ್ ಇತ್ತು (ಅಹಂ ಅಂದರೂ ತಪ್ಪಲ್ಲ ) ಆ ಹುಚ್ಚಿನಿಂದಾಗಿಯೇ ನಾನು ಗ್ರೀನ್ ಪೆನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿದ್ದು. ನಮಗೆ ಗಣಿತ ಹೇಳಿಕೊಡಲು ಅಶೀರ್ವಾದಂ ಅನ್ನುವ ಮಾಸ್ಟರ್ ಒಬ್ಬರಿದ್ದರು. ಅವರನ್ನು ಕಂಡರೆ ಭಯಂಕರ ಭಯ. ಅವರನ್ನು ತಮಿಳು ಮಾಸ್ಟರ್ ಅಂತ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು.
ಗಣಿತ ನೋಟ್ಸ್ ಅನ್ನೇ ನಾನು ಗ್ರೀನ್ ಪೆನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದದ್ದು. ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಟ್ಸ್ ತೋರಿಸಿದ್ದೆ ತಡ, ತಮಿಳು ಮಾಸ್ಟರ್ ನಖಶಿಕಾಂತ ಉರಿದು ಹೋದರು. ನಾಗರ ಬೆಟ್ಟ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೊಡೆದದ್ದೇ ಹೊಡೆದದ್ದು. ಮೂರುದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ಕುಂಟುತ್ತಲೇ ನಡೆದಿದ್ದೆ. ಅವಾಗೆಲ್ಲ ಗ್ರೀನ್ ಪೆನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಬೆರೆಯುವುದೆಂದರೆ ಡಿಸಿ ಮೊದಲಾದ ದೊಡ್ಡ ಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವವರು ಮಾತ್ರ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಉಳಿದವರು ಗ್ರೀನ್ ಪೆನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದು ಮಹಾಪರಾಧವಗಿತ್ತು. ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದೆ, ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಆವತ್ತೇ ಕೊನೆ, ಆಮೇಲೆ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಗ್ರೀನ್ ಪೆನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವೇಳೆ ನಾನು ಡಿಸಿ ಆದರೆ ? ಆಗಲ್ಲ ಬಿಡಿ.
No comments:
Post a Comment